ته اتوبـــــوس... صندلیـــــ آخر... کنار شیشهــــ ...

بهترینـــــ جای دنیاستـــــ!

برایــــــ آنکهـــــ مچالهـــ شــــوی در خودتــــــ ...

سرتـــــ را بچسبانیــــــ به شیشهـــ و زل بزنــــی به یک جای دور

و فکـــــر کنیـــ به چیــــزهاییــــ که دوستــــــ داریــــــ ...

فکر کنــــی به خاطراتیــــ که آزارتـــــ می دهنــــد...

و گاهــــی چشمهایتــــ خیســـ شود،

از حضور پر رنــــگ یک خیــــال...

و یادتــــــ برود مقصدتـــــ کجاســــت...

و دلتـــــ بخواهــــد که دنیــــا به اندازه ی 

همینـــــ گوشهــ ی اتوبوســـ کوچـــک شود...

و دنج و تنهــــــا...

و آه بکشیــــ از یادآوری حماقــــــت های عاشــــقانهــ ات...

شیشهـــ بخار بگیــــرد و 

تو با انگشتــــ بنویسیــــ "آیـــــــنده"

و دلتــــــ بگیرد از تصورشــــ ...

و دیگر چشمهایتـــ را ببنـــدی و تا

آخرینــــ ایستگـــــاه در خودتــ گریهـــ کنیـــ ...

آه دنیــــــــا! مفتــــ هم نمی ارزیــــــــ  ...